واقعیت‌ های تکان‌ دهنده

این خیلی مسخره است که افغانستان با ارتش دوصدهزار نفری خود، ۱۰۰۰ جنرال داشته باشد و ایالات متحده با ارتش تهاجمی میلیونی‌اش حدود ۹۰۰ جنرال. این واقعیت تلخ نشان می‌دهد که بسیاری از آدم‌هایی که رتبه جنرالی به شانه آویخته‌اند، شایستگی این رتبه را ندارند. ملاحظات سیاسی سبب شده است که حکومت به بسیاری‌ها رتبه‌ی جنرالی بدهد. بیشتر عزل‌ونصب‌ها در وزارت دفاع هم سیاسی بوده است. هر رهبر سیاسی تلاش کرده است که اشخاص وابسته به خود را در قدمه‌ی اول ارتش بگمارد.
در این ۱۵ سال تلاش جدی برای اصلاح وزارت دفاع صورت نگرفت. تمام تلاش‌های مقام‌های دولتی در یک دهه‌ی گذشته متمرکز بر تضمین توازن قومی در قدمه‌ی اول وزارت دفاع ملی بود. در تضمین اصل توازن قومی چنان افراطی عمل کردند که حتا جنرال‌های سال‌خورده را بازنشسته نکردند. جنرال‌هایی در وزارت دفاع وظیفه اجرا کردند و می‌کنند که دست‌وپای شان می‌لرزد ولی به دلیل ملاحظات قومی کسی حکم بازنشستگی آنان را امضا نمی‌کند.
فساد گسترده سبب شده است که افسران جوان ارتقا و ترفیع نکنند. فسادی که تا حدودی معلول عزل‌و‌نصب‌های سیاسی است، سبب رویدادهای وحشتناک دیگر هم شده است. بسیاری‌ها پول پرداخته‌اند و بر سمت‌های فرماندهی برخی از قطعات تکیه زده‌اند. در سطح مدیریت خرد وزارت دفاع هم فساد وجود دارد. گزارش‌هایی وجود دارد که برخی از کسانی که به عنوان افسر نصب شده‌اند، اصلا دفتر ذاتی در بخش منابع بشری وزارت دفاع نداشته‌اند. این‌ها همه نشانه‌های جدی فساد مالی و اداری است.
واقعیت وحشتناک دیگر این است که مدیریت لوژستیک در وزارت دفاع بسیار مشکل دارد. با آن که ناتو و جامعه جهانی منابع کافی در اختیار وزارت دفاع می‌گذارند، اما آن قدر مدیریت لوژستیک ضعیف است که غذای کافی به افسر و سرباز در میدان نبرد نمی‌رسد. اما فساد گسترده سبب شده است که مقام‌های بلندپایه‌ی وزارت دفاع، حتا از غذای افسر هم دزدی کنند. برخی از فرماندهان قطعات، پولی را که برای خرید گوشت و میوه سربازان‌شان دریافت می‌کنند، بسیار بی‌رحمانه به جیب می‌زنند.
واقعیت دردناک دیگر با زندگی و مرگ مردم افغانستان ارتباط دارد این که اسلحه و مرمی از صفوف نیروهای امنیتی به جبهات زیر کنترول طالبان قاچاق می‌شود. این موضوع را بارها رسانه‌های بین‌المللی افشا کرده‌اند. طالبان در جزیره‌های پایگاهی‌شان در شمال که اتصال جغرافیایی به مناطق زیر کنترول این گروه در جنوب و پاکستان ندارند، از صفوف نیروهای امنیتی اکمال می‌شوند. این واقعیت تلخ را باید قبول کنیم. این واقعیتی است که رسانه‌های بین‌المللی آن را افشا کرده‌اند. کسانی در صفوف نیروهای امنیتی هستند که به‌خاطر منافع شخصی‌شان، منافع کل مردم افغانستان را قربانی می‌کنند. همین‌ها به طالبان اسلحه و گلوله‌ی سرباز افغانستان را می‌فروشند و هیچ ابایی از تجارت شرم‌آور ندارند.
اشاره به این واقعیت‌ها به معنای این نیست که ما فداکاری‌های اردوی خود را نادیده می‌گیریم. تمام مردم افغانستان به اردوی ملی‌شان فخر می‌کنند. این اردو هر روز با تقدیم قربانی‌های فراوان از کیان نظام و دولت دفاع می‌کند. مردم افغانستان به اردوی ملی به عنوان یک نهاد وطنی، اعتماد دارند، به همین دلیل است که جوانان‌شان را به صفوف آن می‌فرستند. اما این هم حق هرشهروند است که خواستار محو فساد و ضعف رهبری در اردو شود.
منبع www.8am.af